زندگی ام مثل آبی که در عرض کمتر از 30 ثانیه نوش جان می کنم می گذرد.

انگار که همین دیروز بود، ساعت 3 کنکور کارشناسی داشتم، خواهرم ناهار درست کرده بود اما انقدر دلشوره ی آزمون من را داشت که تو غذاش نه هویج بود، نه سیب زمینی، نه ... فقط مرغی تو آب پخته شده بود. این غذا یکی از لذیذترین مائده هایی بود که میل کردم.

از آن روز 7 سال می گذرد...

میدانید 7 سال یعنی چه؟

به اندازه ی تولد یک نوزاد و رفتنش به مدرسه!

.

به نظرم توجه به "اَجل"، بیشتر از آنچه گمان می کردم "شیرین" است.

به اندازه ی تمام بازی ها و پرواز پر آرامش همان 7 سال کودکان.